تحقیقات جدید نشان می‌دهد که پوشش گازی مشتری توزیع همگنی ندارد و فلزی بودن آن سرنخ‌هایی را درباره منشاء این سیاره آشکار می‌سازد.
به گزارش هفت‌گرد، به نقل از “scitechdaily” یک تیم بینالمللی از ستاره‌شناسان دریافتهاند که پوشش گازی مشتری توزیع همگنی ندارد، به این معنی که قسمت داخلی آن دارای فلزات بیشتری نسبت به قسمت‌های بیرونی است. این مقدار قابل توجه از فلزات ثابت می‌کند سیاره‌های کوچک نسبت به سنگ‌ریزه‌ها نقش اصلی در شکل‌گیری این سیاره داشتند.
هنگامی که فضاپیمای جونو ناسا در سال ۲۰۱۶ به سیاره مشتری رسید و مطالعات خود درباره این سیاره را آغاز کرد، برای اولین‌بار دانشمندان نگاه دقیق‌تری به این سیاره پیدا کردند. علاوه بر لکه قرمز بزرگ، مشتری مملو از توفان‌هایی است که تقریباً به آن ظاهر و رمز و راز نقاشی ون گوگ را می‌دهد. با این حال، پوشش سیاره در زیر لایه نازک مرئی آن، چندان آشکار نیست و ما تنها از طریق فضاپیمای جونو ناسا است که می‌توانیم به اطلاعاتی در مورد ترکیب داخلی آن دست یابیم.
یک تیم بینالمللی از ستاره‌شناسان، به رهبری یامیلا میگل (رصدخانه SRON/Leiden)، دریافتند پوشش گازی مشتری آن‌چنان که قبلا تصور می‌شد همگن و به‌خوبی مخلوط نشده است. در واقع، انقباض بیشتری از فلزات – عناصری سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم – را به‌خوبی می‌توان به سمت مرکز سیاره مشاهده کرد. این تیم توزیع فلزات را مورد مطالعه قرار دادند، زیرا اطلاعاتی در مورد چگونگی شکل‌گیری مشتری به آن‌ها می‌دهد. بررسی آن‌ها نشان می‌داد که فلزات در قسمت‌های داخلی بیشتر از قسمت‌های بیرونی سیاره وجود دارد.
میگل توضیح در توضیح بیشتر گفت: «غول‌های گازی مانند مشتری به‌طور معمول با دو مکانیسم قادر به جذب فلزات در فرآیند تشکیل خود هستند که یکی بر اثر تجمع سنگ‌ریزه‌های کوچک است و دیگر بر اثر تجمع سیاره‌های کوچک. ما می‌دانیم که وقتی یک سیاره در حال شکل گیری به اندازه کافی بزرگ شود، شروع به بیرون راندن سنگ‌ریزه‌ها می‌کند. غنای فلزات درون مشتری که اکنون می‌بینیم قبل از آن غیرممکن است؛ بنابراین سناریویی را که در آن از ساخته شدن مشتری توسط سنگ‌ریزه‌ها را می‌توان کنار گذاشت.»
این یافته که قسمت داخلی مشتری دارای عناصر سنگین‌تری نسبت به قسمت بیرونی است، به این معنی است که فراوانی این عناصر باید از طریق سیاره‌های کوچک به مشتری رسیده باشد نه سنگ‌ریزه‌ها، چون حجم این فلزات بسیار قابل توجه و در ۳ تا ۹ درصد از کل جرم مشتری را تشکیل می‌دهد. نتایج این تحقیق در مجله Astronomy & Astrophysics هم منتشر شده است.