در یکی از محوطه‌های باز داخل «پارک جنگلی جوارم» خودرو خود را پارک کردیم. اندکی بعد متوجه شدیم که باد جفت لاستیک‌های‌مان خالی شده است. با وارسی لاستیک‌ها پی بردیم عامل پنچری لاستیک‌ها ورود میخ و اشیاء نوک تیز است.
به گزارش هفت‌گرد، به نقل از ایسنا، تصور کنید در یکی از روزهای گرم سال تصمیم گرفته‌اید تا به منطقه‌ای ییلاقی و سرسبز در نواحی شمال کشور بروید. گوشی تلفن همراه خود را بر می‌دارید و با اندکی جست‌وجو و در نظر گرفتن امکانات رفاهی و گردشگری، به این نتیجه می‌رسید که در نهایت مقصد خود را پیدا کرده‌اید.
وسایل سفر خود را آماده می‌کنید و به دل جاده می‌زنید تا تجربه‌ای متفاوت از حضور در یک پارک جنگلی که توسط بخش خصوصی اداره می‌شود داشته باشید. پس از حدودا ۲۰۰ کیلومتر به روستای «جوارم» در استان مازندران و شهرستان سوادکوه می‌رسید. پیش از سفر درباره اینکه کجا برویم در سایت‌های گردشگری مطالبی خوانده‌اید و گمان می‌کنید ادامه این ماجراجویی به همان سبک و سیاقی که نوشته شده است پیش برود، اما روند این سفرنامه رنگ و بوی تراژدیک به خود می‌گیرد.
اگرچه در توصیف «پارک جنگلی جوارم» از آن به‌عنوان منطقه نمونه گردشگری نام برده‌اند اما تجربه حضور در این محیط سرسبز خاطره ناخوشایندی را ایجاد کرد که جان‌مایه نگارش این گزارش شد.
این سفر آنجا برای ما رنج آور شد که در یکی از محوطه‌های باز داخل «پارک جنگلی جوارم» خودرو خود را پارک کردیم. اندکی بعد متوجه شدیم که باد جفت لاستیک‌های‌مان خالی شده است. با وارسی لاستیک‌ها پی بردیم که عامل پنچری لاستیک‌ها ورود میخ و اشیاء نوک تیز است. تا این بخش داستان کاملا طبیعی است که لاستیک پنچر شود اما این مسئله آنجا غیر طبیعی می‌شود که بعد از چند دقیقه به این نتیجه می‌رسید که این پنچری انگار طبیعی نبوده است.
تعداد اندکی از میخ‌ها و اشیاء نوک تیز موجود در پارک جنگلی
گویا عده‌ای سودجو از پنچری ماشین، یا افراد مردم آزار، با تعداد غیرقابل شمارشی از میخ، پیچ، و هر وسیله‌ای که بشود آسیبی به لاستیک برسانند، سطح قابل توجهی از محوطه را آلوده کرده‌اند. برای آنکه سایر لاستیک‌ها آسیب نبیند، تا آنجا که می‌شد، مسیر را میخ‌روبی کردیم. دیگر لاستیک زاپاسی نداشتیم و چنانچه سایر لاستیک‌ها پنچر می‌شد، به اجبار باید خودروبر، یدک‌کش یا امداد خودرو می‌آمد که در آن جاده و مسیر، قاعدتا هزینه‌اش مبلغ قابل توجهی می‌شد.
این اتفاق در حالی رخ داده است که برای ورود هر خودور به این پارک جنگلی مبلغی اخذ می‌شود. در ورودی این پارک جنگلی و بر روی قبض اما هیچ شماره تماسی برای تماس با مدیریت وجود نداشت و دربان این محوطه نیز نسبت به انتقادی که به‌وجود مشکوک میخ‌ها داشتیم، هیچ واکنش خاصی نداشت گویا این ماجرا برایش کاملا طبیعی بوده است. حتی وقتی از او شماره تماس مدیریت یا یک مسئول را تقاضا کردیم، رفتاری بی‌تفاوت داشت.
فقدان پاسخگویی، اتلاف وقت و آسیب روانی و خسارت مالی وارده به دلیل پنچرگیری لاستیک‌ها، بخشی از هزینه‌ای است که ممکن است به سایر گردشگران تحمیل شود.