ناسا باید فرایندهای این فضاپیما را محدود کند تا بتواند آن‌ها را تا سال ۲۰۳۰ فعال نگه دارد. ابزار نهایی که ناسا آن‌را غیرفعال می‌کند، احتمالا مغناطیس‌سنج و ابزار علمی پلاسما است که در بدنه فضاپیما تعبیه شده است.
به گزارش هفت‌گرد، وویجر۱ و وویجر۲- دو کاوشگر یکسان- را در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب کردند و آن‌ها سرتاسر فضای بین‌ستاره‌ای تا لبه منظومه شمسی را پیمودند و قمرهای مشتری و زحل را از نزدیک‌ترین نما به بشر نشان دادند.
با این‌حال ناسا اکنون باید فرایندهای وویجرها را به‌تدریج محدود کند تا بتواند آن‌ها را تا سال ۲۰۳۰ فعال نگه دارد.
راف مک نات، فیزیکدان آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز، به نشریه علمی ساینتیفیک امریکن گفت: «۴۴ سال و نیم گذشته است. یعنی ما ۱۰ برابر بیشتر از گارانتی آن لعنتی‌ها از آن‌ها کار کشیدیم.»
برای نخستین فضاپیمای وویجر، چهار ابزار فعال باقی مانده است و وویجر ۲ هم پنج ابزار دارد که همگی با تبدیل به پلوتونیوم در حال واپاشی به الکتریسیته، به کار ادامه می‌دهند. خروجی این باتری هر سال تقریبا چهار وات کاهش می‌یابد و همین باعث شده است که ناسا در مورد غیرفعال کردن آن تصمیمی جدی بگیرد. در سال ۲۰۱۹، مهندسان مجبور شدند گرمکن آشکارساز پرتو کیهانی را خاموش کنند؛ یک قطعه کلیدی تجهیزات برای تشخیص زمان خروج وویجر ۲ از هلیوسفر هورسپهر- مگنتوسفر مغناطیس سپهر، استراتوسفر پوشن سپهر و بیرونی‌ترین لایه جوی خورشید.
ابزار نهایی که ناسا آن‌را غیرفعال می‌کند، احتمالا مغناطیس‌سنج و ابزار علمی پلاسما است که در بدنه فضاپیما تعبیه شده است. این‌ها در اثر گرمای بیش از حد کامپیوترها گرم می‌شوند؛ اما بقیه روی یک بوم فایبرگلاس ۱۳ متری گذاشته شده‌اند؛ یعنی احتمالا خیلی طول می‌کشد تا سرد شوند.
هردو این فضاپیماها آنقدر از زمین فاصله دارند که تقریبا ۲۲ ساعت طول می‌کشد تا یک سیگنال رادیویی به وویجر ۱ برسد و برای وویجر ۲ کمی بیشتر از ۱۸ ساعت طول می‌کشد- حتی زمانی‌که با سرعت نور حرکت کند.
به ازای هر یک روز که فضاپیما پیش می‌رود، سه تا چهار ثانیه نوری دیگر به آن زمان افزوده می‌شود. شنیدن پیام‌هایی که از وویجرها می‌آیند هم برای زمین سخت‌تر می‌شود. گلن ناگن، مدیر توسعه و ارتباطات تاسیسات دیپ اسپیس نتورک واقع در کانبرا استرالیا، می‌گوید: «زمین جای پرسروصدایی است؛ رادیو، تلویزیون، تلفن همراه- همه‌چیز صدا تولید می‌کند. بنابراین شنیدن این زمزمه‌های کوچک از فضاپیما سخت و سخت‌تر می‌شود.»
با این‌همه، فایده این فضاپیما بسیار فراتر از انتظارهای اخترشناسان بود- پیش‌بینی می‌شود که خیلی زود به فضای بین‌ستاره‌ای برسد و البته ۳۰۰ سال دیگر زمان می‌برد تا به لبه منظومه شمسی برسد.
استاماتیوس کریمیگیس، رئیس بازنشسته بخش فضایی جانز هاپکینز ای‌پی‌ال و طراح سیستم آشکارساز ذرات باردار کم‌انرژی [ای‌ئی‌سی‌پی] در فضاپیما، گفت: «تعداد نرم‌افزارهای روی این ابزارها بسیار کم است. هیچ ریزپردازنده‌ای ندارند- اصلا [آن موقع] وجود نداشتند!»
کریمیگس ادامه می‌دهد: «در کل، من فکر می‌کنم این ماموریت خیلی طولانی شد؛ چون تقریبا همه‌چیز به صورت سخت افزاری طراحی شده بود. مهندسان امروزی این کار را بلد نیستند. نمی‌دانم [امروز] اصلا ساخت چنین فضاپیمایی میسر است یا نه. وویجر آخرین فضاپیمای نسل خود است.»