محققان برای نخستین‌بار ربات‌هایی ساختند که قادر به تولید مثل هستند. این ربات‌ها شبیه ربات‌های معمولی یا حیوانات نیستند، بلکه موجوداتی زنده و ارگانیسم‌هایی قابل برنامه‌ریزی هستند.
به گزارش هفت‌گرد، این ربات‌های چند میلیمتری از سلول‌های بنیادی قورباغه پنجه‌دار آفریقایی ساخته شده‌اند و به «زنوبات‌ها» معروف هستند. به گفته محققان زنوبات‌ها می‌توانند تکثیر شوند، اما به شکلی که در گیاهان و جانوران دیده نمی‌شود.
زنوبات‌ها حاصل فعالیت زیست‌شناسان و محققان دانشگاه تافتس و دانشگاه ورمونت هستند. زنوبات ۳.۰ در حقیقت نسخه جدید زنوبات اورجینال هستند. زنوبات‌ها در سال ۲۰۲۰ به‌عنوان نخستین ربات زنده ساخته شدند. به گفته دانشمندان تاکنون هیچ حیوان یا گیاه شناخته شده‌ای با این شیوه تولید مثل نمی‌کند و نسل جدید زنوبات‌ها برای مطالعه سیستم‌های خود تکثیرشونده ایده‌آل هستند.
“جاشوا بانگارد” کارشناس رباتیک در دانشگاه ورمونت گفت: «ما متوجه شدیم زنوبات‌ها می‌توانند حرکت کنند، شنا کنند و اکنون در این تحقیق نشان دادیم آنها قادر به تکثیر هستند. زنوبات‌ها به توسعه ارگانیسم‌های طراحی شده توسط کامپیوتر کمک می‌کنند و قادر به انتقال دارو به شیوه‌ای هوشمند هستند.»
زنوبات‌ها ریز-ربات‌های خود ترمیم شونده هستند. آنها ماشین‌های بیولوژیکی با عرض کمتر از یک میلی‌متر هستند، و آنقدر ریزند تا درون بدن انسان حرکت کنند. آنها از سلول‌های پوستی، سلول‌های قلبی و یاخته‌های بنیادی که در جنین قورباغه کشت داده شده‌اند، ساخته شده‌اند.
آزمایش‌ها نشان می‌دهد این ارگانیسم‌ها می‌توانند در محیط اطراف خود به مدت چند روز یا یک هفته شنا کنند و برای این منظور از انرژی نطفه‌ای ذخیره شده استفاده کنند. ربات‌های مذکور به‌صورت گروهی و دایره‌وار شنا می‌کنند و به مداوای یکدیگر بپردازند و به کار ادامه بدهند
زنوبات‌ها شبیه پک‌من (یک کاراکتر بازی کامپیوتری) هستند که در ظرف آزمایشگاهی شنا می‌کنند و صدها سلول جداگانه را جمع‌آوری می‌کنند و داخل دهانشان بچه‌هایشان را سرهم‌بندی می‌کنند. این بچه‌ها نیز طی چند روز به زنوبات‌هایی تبدیل می‌شوند که همانند والدین خود شنا می‌کنند. زنوبات‌های جدید نیز می‌توانند نسخه‌هایی از خود را بسازند.
محققان ادعا می‌کنند با کمک این روش می‌توان ماشین‌های زنده و قابل برنامه‌ریزی ساخت. این ربات‌ها می‌توانند برای پاکسازی زباله‌های رادیواکتیو، جمع‌آوری میکروپلاستیک‌ها از اقیانوس‌ها، حمل دارو در بدن انسان و یا حتی حرکت درون شریان‌ها، مورد استفاده قرار گیرند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ PNAS منتشر شده است.