«وجود الکترولیت‌ها مانند نمک‌های محلول در اقیانوس، یکی از شرایط ضروری، اما البته نا‌کافی برای زیست‌پذیری است».
به گزارش هفت‌گرد، اما دانشمندان بر این باورند سیارات فراخورشیدی مشابه سیارات با اقیانوس یخی در ابعاد و اندازه بین زمین و نپتون – اَبَرزمین‌ها و مینی‌نپتون‌ها – ساختارهای متفاوتی را نشان می‌دهند.
فهرست مکان‌هایی که دانشمندان باید برای یافتن نشانه‌هایی از حیات فرازمینی جست‌وجو کنند، به‌مراتب طولانی‌تر شده است، چرا که پژوهش‌های جدید حاکی از آن‌اند که انواع خاصی از سیارات فراخورشیدی ممکن است بیش از آنچه تصور می‌شد، زیست‌پذیر باشند.
سیارات فراخورشیدیِ سرشار از آب و قمرهای یخی مانند قمر اروپای مشتری و انسلادوس زحل، برای آن دسته از اخترزیست‌شناسانی که در پی نشانه‌های حیات در سایر نقاط کیهان‌اند، اهداف احتمالی به شمار می‌روند. اما تا همین اواخر فرض بر این بود که یخ تشکیل‌شده در اعماق سیاره در بسیاری از سیارات فراخورشیدی سرشار از آبِ بزرگتر از زمین، اما کوچک‌تر از نپتون، ممکن است مانع از رسیدن مواد معدنی مهم در هسته سنگی آن‌ها به آب نزدیک به سطح شود.
اگرچه در مطالعه جدیدی که روز سه‌شنبه در «نیچر کامینوکیشنز» (Nature Communications) منتشر شده است، پژوهشگران فرانسوی و نروژی از روش‌های مدل‌سازی جدید استفاده کرده‌اند تا نشان دهند نمک‌هایی مانند کلرید سدیم می‌توانند از طریق پوسته سخت یخ، از هسته سنگی یک سیاره منتقل شود تا باعث شود یک سیاره فراخورشیدی، آب داشته باشد. این یک مرحله مهم برای هر نوع حیاتی‌ست که ممکن است در اقیانوس یک سیاره بیگانه ایجاد شود.
ژان الکسیس هرناندز، فیزیکدان متخصص مواد معدنی در مرکز پرتوهای سینکروترون اروپا در گرنوبل فرانسه و نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید: «وجود الکترولیت‌ها مانند نمک‌های محلول در اقیانوس، یکی از شرایط ضروری، اما البته نا‌کافی برای زیست‌پذیری است.»
یکی از دلایلی که [قمر] اروپا و انسلادوس، کنجکاوی دانشمندان را برانگیخته، این است که گمان می‌رود آن‌ها نه تنها میزبان اقیانوس‌های آبی سراسری در زیر پوسته‌های یخی ضخیم‌شان‌اند، بلکه این اقیانوس‌ها در تماس مستقیم با گوشته‌های سنگی آن قمرها قرار دارند. مواد معدنی آن سنگ‌ها، به‌خصوص اگر که با یک منبع انرژی مانند منافذ زمین‌گرمایی در کف اقیانوس همراه شوند، می‌توانند محیطی را فراهم کنند که در آن حیات، تکامل و بقا پیدا کند.
اما دانشمندان بر این باورند که سیارات فراخورشیدی مشابه سیارات با اقیانوس یخی در ابعاد و اندازه بین زمین و نپتون – اَبَرزمین‌ها و مینی‌نپتون‌ها – ساختارهای متفاوتی را نشان می‌دهند. در حدود نیمی از سیارات فراخورشیدی شناخته‌شده در این دسته‌بندی‌های اندازه قرار می‌گیرند، اگرچه مشخص نیست که چه تعداد از آن‌ها سرشار از آب‌اند یا اقیانوس‌های سراسری دارند.
یخ پرفشار در اثر فشار بسیار زیاد در کف اقیانوس‌ها در اَبَرزمین‌ها و مینی‌نپتون‌ها، گوشته ضخیمی را در اطراف هسته یک سیاره فراخورشیدی تشکیل می‌دهد و سنگ سرشار از مواد معدنی را در برابر اقیانوس بالای سرش، آب‌بندی می‌کند.
این یخ‌های پرفشار در فازهای عجیب‌وغریب وجود دارند و این مسئله باعث می‌شود با یخی که به‌طور طبیعی روی زمین با آن سروکار داریم به کلی متفاوت باشند.