تعداد زیادی حباب کوچک و قابل باد کردن می‌تواند از زمین در برابر پرتوهای خورشیدی محافظت کند.مهندسی زمین ممکن است آخرین و تنها گزینه ما باشد.
به گزارش هفت‌گرد، پژوهشگران پیشنهاد کردند «حباب‌های فضایی» در ابعاد کشور برزیل ممکن است راهی موثر برای کاهش اثرهای گرمایش جهانی باشد.
تعداد زیادی حباب کوچک و قابل باد کردن می‌تواند از زمین در برابر پرتوهای خورشیدی محافظت کند و بخشی از نور خورشید را منعکس کند.
ستاره‌شناسان بر این باورند که این روش برخلاف دیگر تلاش‌های مهندسی برای حفاظت از زمین از جمله حل کردن گازها در استراتوسفر، تداخلی با اکوسیستم‌های روی زمین ندارد و از این رو، اثر کمتری بر حیات وحش و گیاهان خواهد داشت.
با این حال، این پیشنهاد صرفا برای تکمیل – و نه به‌عنوان جایگزین – تلاش‌های کنونی انسان برای کاهش تغییرات آب‌وهوایی ارائه شده است.
کارلو راتی، مدیر آزمایشگاه سنسیبل سیتی دانشگاه امآیتی (MIT)، در گفت‌وگو با مجله معماری و طراحی دیزاین (Dezeen) گفت: «مهندسی زمین ممکن است آخرین و تنها گزینه ما باشد، با این حال اغلب پیشنهادهای مهندسی زمین، [برای اجرا روی] زمین ارائه شده‌اند که خطرهای زیادی را برای اکوسیستم زنده ما به‌دنبال دارد».
«راه حل‌های مبتنی بر فضا ایمن‌تر خواهند بود. برای نمونه، اگر ما ۱.۸ درصد از تابش خورشید را پیش از برخورد به سیاره‌مان منحرف کنیم، می‌توانیم گرمایش جهانی کنونی را به‌طور کامل معکوس کنیم.»
این حباب‌های سیلیکونی به شکل مذاب یا از طریق مایع تقویت‌شده با گرافن به نقطه لاگرانژی ال۱ (L1) – نقطه‌ای بین زمین و خورشید که در آن اثر گرانشی هر جسمی خنثی می‌شود – فرستاده می‌شوند و همچنین می‌توان در صورت لزوم باد آن‌ها را خالی کرد و موقعیت مکانی آن‌ها را جابه‌جا کرد.
دانشگاه امآیتی پیش‌تر یک آزمایش اولیه را با باد کردن یک پوسته کروی در فضای بیرونی انجام داده است، اما برای بررسی موقعیت و پایداری یک مجموعه شناور حباب و میزان سایه‌ای که ممکن است روی زمین ایجاد کند و اینکه این طرح پیشنهادی چقدر مقرون به صرفه است و همچنین اثر آن بر سیاست عمومی، باید کار بیشتری انجام شود.
این خطر وجود دارد که مهندسیِ زمین بتواند با پرت کردن حواس و منحرف کردن توجهات از محدودیت‌های لازم در مورد سوخت‌های فسیلی، که انجام آن‌ها برای کمک به خروج سیاره از بحران اقلیمی ضروری است، «مخاطره اخلاقی» (moral hazard) ایجاد کند.
مخاطره اخلاقی به این معنا که باعث شود انسان اطمینان خاطر کاذب پیدا کند و تصور کند که با این کار، مشکل بحران اقلیمی حل شده است و بنابراین می‌تواند دست به ریسک‌های بزرگ بزند.