مردانی که یک برادر راهب داشتند، ثروتمندتر و صاحب گله‌های بزرگ‌تری بودند. چون راهبان نمی‌توانند مال‌اندوزی کنند، فرستادن یکی از پسران خانواده به معبد، درگیری بین برادران را خاتمه می‌دهد.
به گزارش هفت‌گرد، مطالعه تجرد راهبان معابد بودایی تبت، مزایای تکاملی «شگفت‌انگیز» این رسم را روشن کرده است.
انسان‌شناسان مدت‌ها است در این اندیشه‌اند با اینکه تولیدمثل قلب تکامل موجودات زنده است، رسم تجرد چگونه سیر تکامل را طی کرده است.
پژوهشگران در مطالعه جدیدی که در نشریه «پروسیدینگز آو د رویال سوسایتی بی» (Proceedings of the Royal Society B) منتشر شد، این رسم معابد بودایی تبت را که در آن، خانواده‌ها تا همین اواخر، یکی از پسران خردسال‌شان را می‌فرستادند تا به یک راهب مادام‌العمر و مجرد تبدیل شود، بررسی کردند.
آن‌ها با بیش از ۵۰۰ خانواده در ۲۱ روستای بخش شرقی فلات تبت در استان گانسو، گفت‌وگو کردند و با کنار هم گذاشتن شجره‌نامه‌های خانوادگی آنان، درباره تاریخچه [زندگی] هر فرد و اینکه آیا کسی از اعضای خانواده آنان راهب بود یا نه، اطلاعاتی گرد آوردند.
آن‌ها بر اساس این داده‌های جمع‌آوری‌شده، برای درک سود و زیان تکاملی مرتبط با این روش، یک مدل ریاضی تجرد را ایجاد کردند.
پژوهشگران می‌گویند ساکنان این روستاها آمدوتبتی (یکی از نژادهای ساکن تبت) که کارشان پرورش گله‌های یاک (گونه‌ای گاوسان مو بلند مانند گاومیش) و بز است و در قطعه زمین‌های کوچک به کشاورزی مشغول‌اند.