زحل دومین سیاره‌ی بزرگ منظومه‌ی شمسی از نظر جرم و اندازه است و ششمین سیاره به ترتیب فاصله از خورشید. در آسمان شب، ما سیاره‌ی زحل را به راحتی با چشم غیر مسلح به شکل یک نقطه‌ی نورانی با درخشش ثابت می‌بینیم.
به گزارش هفت‌گرد، وقتی با یک تلسکوپ خیلی کوچک به زحل نگاه کنیم، سیاره‌ای با حلقه‌های درخشان می‌بینیم که شاید باشکوه‌ترین جرم منظومه‌ی شمسی است.
اسم این سیاره از خدای کشاورزی و برداشت محصول در اساطیر روم گرفته شده است. این خدا با کرونوس (Kronos)، خدای یونانی یکی است. زحل دورترین سیاره شناخته شده برای ناظران باستان به شمار می‌رفت و به همین دلیل کندتر از سایر سیارات شناخته شده در زمینه آسمان حرکت می‌کرد.
فاصله زحل از خورشید، 9.5 برابر فاصله زمین تا خورشید است و حدودا 29.5 سال زمینی طول می‌کشد تا یک دور به دور خورشید بزند.
احتمالا گالیله، ستاره‌شناس ایتالیایی، در سال 1610 میلادی/ 989 شمسی اولین کسی بود که زحل را با تلسکوپ مشاهده کرد. ظاهر زحل برای گالیله عجیب بود، اما کم بودن دقت ابزارش باعث شده بود که ماهیت واقعی حلقه‌های این سیاره را تشخیص ندهد.
حجم زحل 60 درصد مشتری و جرمش یک سوم آن است. این سیاره در بین اجرام شناخته شده منظومه شمسی، کمترین چگالی میانگین را دارد. چگالی میانگین آن آنقدر کم است که اگر اقیانوسی وجود داشت که می‌توانستیم زحل را در آن بگذاریم، این سیاره در اقیانوس معلق می‌ماند.
زحل و مشتری هر دو شبیه ستاره‌ها هستند زیرا ترکیب شیمیایی‌شان عمدتا هیدروژن است. همچنین، مثل مشتری، فشار زیاد در اعماق زحل باعث می‌شود که هیدروژن در آنجا در حالت فلزی سیال باشد. با این حال، ساختار و تاریخچه تکاملی زحل به‌طور قابل توجهی با همسایه‌ی بزرگترش، مشتری، متفاوت است.
زحل مانند باقی سیارات مشتری‌سان (مشتری، اورانوس و نپتون) منظومه‌ای از قمرها و حلقه‌ها دارد که ممکن است سرنخ‌هایی از منشا و تکامل این سیاره و همچنین منظومه شمسی ارائه دهد. تیتان، قمر زحل، جو قابل توجهی دارد که آن‌را از سایر قمرهای منظومه شمسی متمایز می‌کند، جو این قمر که چگال‌تر از هر یک از سیارات زمین‌سان به‌جز زهره است.