دانشمندان ثابت کردند که سلول‌ها را بدون از بین رفتن عملکردشان می‌توان جوان‌سازی کرد.هدف رشته زیست‌شناسی احیاکننده درک تفاوت‌های سلولی و مولکولی بین بافتهای بازسازی‌کننده و غیربازسازی‌کننده است.
به گزارش هفت‌گرد، بنا بر یک مطالعه جدید، دانشمندان به روشی رسیده‌اند که پیری سلول‌های پوست انسان تا ۳۰ سال به عقب می‌برد.
این روش جدید در مقایسه با روش‌های برنامه‌ریزی مجدد قبلی، زمان را مدت طولانی‌تری به عقب برمی‌گرداند و این کار بدون از بین رفتن عملکرد سلول‌ها انجام می‌شود.
پژوهشگران گفتند که توانسته‌اند تا حدودی عملکرد سلول‌های پیرتر را بازیابی و نیز سن بیولوژیکی را تجدید کنند.
آن‌ها طی آزمایش‌هایی که انجام دادند، یک زخم پوستی را شبیه‌سازی کردند و دریافتند نشانه‌های رفتاری که سلول‌های تاحدی جوان‌شده بروز می‌دهند، بیشتر شبیه سلول‌های جوان است.
این پژوهش که در نشریه «ئی‌‌لایف» (eLife) منتشر شد، نشان می‌دهد که این یافته‌ها در نهایت پزشکی احیاکننده را متحول می‌کنند؛ گو اینکه هنوز در مراحل اولیه‌اند.
پروفسور ولف ریک، مدیر گروه برنامه پژوهشی اپی‌ژنتیک، گفت که این کار «پیامدهای بسیار هیجان‌انگیزی» دارد.
او افزود: «در نهایت ممکن است بتوانیم ژن‌هایی را شناسایی کنیم که بدون برنامه‌ریزی مجدد جوان‌سازی می‌شوند وو به‌طور خاص آن‌ها را هدف قرار دهیم تا آثار پیری را کاهش دهیم.»
پروفسور ریک که به‌تازگی برای سرپرستی موسسه آزمایشگاه‌های آلتوس کمبریج (به این موسسه) آمده، امیدوار است که روش جدید «نویدبخش کشف‌های ارزشمندی باشد که افق درمانی شگفت‌انگیزی را می‌گشاید».
دکتر دیلجیت گیل، پژوهشگر فوق دکترا در آزمایشگاه پروفسور ریک در موسسه بابراهام، افزود: «نتایج ما نشان‌دهنده گامی بزرگ در درک ما از برنامه‌ریزی مجدد سلولی است.»
«ما ثابت کرده‌ایم که سلول‌ها را بدون از بین رفتن عملکردشان می‌توان جوان‌سازی کرد و به نظر می‌رسد این جوان‌سازی برخی از عملکردها را به سلول‌های پیر بازمی‌گرداند.»
دکتر گیل گفت که پژوهشگران ضمنا دریافتند شاخص‌های پیری در ژن‌های مرتبط با بیماری‌ها در جریان این روش معکوس می‌شوند و این یافته را «به‌طور‌ویژه‌ای امیدوارکننده» خواند.
مثلا (این روش) روی ژن ای‌پی‌بی‌‌ای۲ مرتبط با بیماری آلزایمر و ژن ام‌ای‌اف که در ایجاد آب مروارید نقش دارد، تاثیرگذار است.
هدف رشته زیست‌شناسی احیاکننده درک تفاوت‌های سلولی و مولکولی بین بافتهای بازسازی‌کننده و غیربازسازی‌کننده است و از این یافته‌ها در پزشکی برای بازیابی ساختار و عملکرد بافت در بافتهای آسیب‌دیده استفاده می‌کند.
دانشمندانی که در این زمینه کار می‌کنند، سلول‌های بنیادی «القایی» ایجاد کرده‌اند که به طور گسترده در مدل‌سازی بیماری‌ها، پزشکی احیا کننده و کشف دارو استفاده می‌شوند.
با این‌حال این فرایند عملکرد سلول‌ها را پاک می‌کند (می‌زداید) و به آن‌ها این پتانسیل را می‌دهد که به هر نوع سلولی تبدیل شوند.
این روش جدید، براساس راهکار دانشمندان برنده جایزه نوبل برای ساخت سلول‌های بنیادی با توقف برنامه‌ریزی مجدد بخشی از مسیر فرایند، بر مشکل پاک شدن کامل هویت سلولی غلبه می‌کند.
(روش اخیر) به پژوهشگران امکان می‌دهد بین برنامه‌ریزی مجدد سلول‌ها تعادل دقیقی بیابند، آن‌ها را از نظر بیولوژیکی جوان‌تر کنند و در عین حال بتوانند عملکرد سلولی ویژه آن‌ها را بازیابی کنند.