اعضای یدکی بدن از جنس استخوان و پوست مصنوعی برای فضانوردان در ماموریت‌های خطرناک به مریخ ساخته شده است.
به گزارش هفت‌گرد، سازمان فضانوردی اروپا برای فضانوردانی که در ماموریت‌های فضایی طولانی (از نظر مسافت) احتمالا به «اعضای بدن جایگزین» نیاز پیدا می‌کنند، یک استخوان مصنوعی ساخته است.
این نمونه استخوان در مجموعه ۹۹ شیء منتخبی قرار گرفته است که این سازمان در وب‌سایت «ای‌اس‌تی‌ای‌سی» (99 Objects of ESA ESTEC) به نمایش گذاشته است. این وب‌سایت شامل مصنوعات این سازمان طی ۵۰ سال اخیر است.
این استخوان با استفاده از فناوری زیست‌چاپ (bioprinting) سه‌بعدی ساخته شده و سازمان فضانوردی اروپا آن را «اولین گام فوریت‌های پزشکی در فضا» نامیده است.
از این فناوری علاوه بر استخوان، می‌توان در پیوند پوست و حتی تولید اعضای داخلی استفاده کرد.
می‌توان در «جاذبه منفی یکg» از پلاسمای خون خود فضانوردان «زیست‌جوهر»ی (bio-ink) گرفت که سرشار از مواد مغذی باشد.
می‌توان در سوختگی‌های شدید با استفاده از ماهیچه‌ای که از جای دیگری از بدن بیمار برداشته‌اند، پوست پیوندی تهیه کرد. این فناوری در زمین قابل اجرا است، اما اجرای آن در فضا بسیار سخت‌تر است و تضمینی نیست که آسیب ثانویه کاملا بهبود یابد.
اغلب در جاذبه صفر تراکم استخوان فضانوردان کاهش می‌یابد و بدین ترتیب، احتمالا وقتی در حال گردش در مدار زمین یا مشغول کاوش در سیارات دیگر نظیر مریخ باشند، جراحت‌هایی مانند «مو برداشتن» استخوان بیشتر رخ می‌دهد. این امر موجب شده است که تحقیقات بسیاری در زمینه اقدامات پیشگیرانه‌ای صورت گیرد که فضانوردان می‌توانند انجام دهند.
در سال ۲۰۲۰ این نظر مطرح شد که میکروب‌های موجود در معده فضانوردان با استفاده از غذاهای کمک‌زیست‌یار(probiotics) قابل دستکاری است و این غذاها از آن‌ها محافظت می‌کنند، و نیز با برنامه غذایی حاوی فیبر می‌توان سوخت‌وساز آن‌ها را فعال کرد. همچنین، طبق تحقیقات ماه گذشته، «کاهوی پرورش یافته در فضا» می‌تواند تراکم استخوان را در سفرهای طولانی حفظ کند.
کوین ییتس، دانشجوی فارغ‌التحصیل و سرپرست این تحقیق، می‌گوید: «هم‌اکنون فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی برای حفظ توده استخوانی برنامه‌های ورزشی خاصی دارند، اما معمولا بیش از شش ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی حضور ندارند.» سفر به مریخ ۱۰ ماه طول خواهد کشید و سپس ممکن است فضانوردان یک سال در این سیاره سرخ بمانند و بعد به زمین برگردند.
اکنون دو سال است که سازمان فضایی اروپا روی این فناوری کار می‌کند و حتی چاپ سه‌بعدی وارونه اشیا را پیش برده است، اما بر چالش‌های دشواری باید غلبه کند.
نیوس کوبو، از بیمارستان دانشگاهی دانشگاه فنی درسدن، همان موقع گفت: «پلاسمای خون دارای قوام سیالیتی بالایی است و به همین دلیل کار کردن با آن در شرایط جاذبه‌ای تغییریافته، دشوار است.»
«بنابراین دستور غذایی اصلاح‌شده‌ای تدوین کردیم و گران‌روی(viscosity) این لایه را با افزودن متیل‌سلولز و آلژینات افزایش دادیم. فضانوردان می‌توانند این مواد را به ترتیب از گیاهان و جلبک به دست آورند و این راهکار در سفرهای فضایی خودگردان امکان‌پذیر است.»
امید است که با بهره‌‌گیری از این فناوری برای فضانوردان، فرایند به‌کارگیری آن در زمین نیز تسریع شود و به بهبود سریع‌تر افراد مبتلا به مشکلات استخوانی، کمک کند.