یکی از مسائل زیست‌محیطی سال‌های اخیر، معضل مهم دریاچه ارومیه و خشکیدن آن است. دریاچه‌ای که طی ده سال گذشته، به انحاء مختلف نسبت به آن بی‌مهری و بی‌توجهی شده است.
به گزارش هفت‌گرد، دریاچه ارومیه یکی از بزرگ‌ترین دریاچه‌های داخلی ایران و با دارا بودن اکوسیستمی با ارزش در رنج جهانی، این روزها حال بسیار بدی دارد. و به حساس‌ترین برهه در تاریخ خود رسیده است؛ این دریاچه، نفس‌های آخرش را می‌کشد.
هفت‌گرد برای بررسی این معضل زیست‌محیطی دردآور که طبعا مشکلات جانبی بسیاری در پی دارد و خواهد داشت، با احمد راستینه هفشجانی، عضو کمیسیون فرهنگی و عضوهیات رئیسه مجلس گفت‌وگویی داشته است.
راستینه می‌گوید: متاسفانه در حال حاضر دریاچه ارومیه در وضعیت کما به سر می‌برد. با وجود کمکهای داخلی و خارجی مانند همراهی ژاپن در احیای این دریاچه، در طی دهه گذشته، نه تنها وضعیت این دریاچه رو به بهبود نرفته که بدتر هم شده و اینک در حال کماست.
راستینه در پاسخ به این سوال که آیا امیدی به احیای این دریاچه هست به هفت‌گرد می‌گوید: نمایندگان مجلس در این رابطه کمیته تحقیق و تفحص تشکیل داده‌اند تا مشخص شود در طول ده سال گذشته که اعتبارات داخلی و خارجی فراوانی برای احیای این دریاچه در نظر گرفته و پرداخت شده، چرا دریاچه ارومیه اینک نفس‌های آخر را می‌کشد. البته دولت هم با عزل گروه مدیریتی سابق و ابقای مدیریت جدید، در پی آن است که تیم جدید و متخصصی وارد این معضل زیست‌محیطی بزرگ و ملی شود.
راستینه ادامه می‌دهد: در واقع تمام تلاش دولت و مجلس بر آن است که به هرطریقی که شده این میراث طبیعی جهانی را از کما دربیاورد.
راستینه یکی از دلایل عمده خشکیدن این دریاچه را ندادن حقابه از سوی سدهایی می‌داند که سرریز آنها به دریاچه ارومیه بوده است. رودهایی که آب آنها یا برای کشاورزی و یا برای شرب مورد استفاده قرارگرفته، بدون در نظر گرفتن این نکته مهم که دریاچه ارومیه نیز حقی از آب این رودها دارد.
راستینه ابراز امیدواری می‌کند که با ورود مدیریت و تیم جدید و متخصص، تا دو، سه سال آینده شاهد اتفاقات خوبی برای این دریاچه باشیم. وگرنه با خشکیدن دریاچه آب شور ارومیه، با توفان‌های نمکی مواجه خواهیم شد که هم برای زمین‌های کشاورزی و نیز برای سلامت مردم منطقه بسیار مضر و زیان‌آور بوده و اقتصاد کشاورزی این حوضه را تحت تاثیر قرار داده و موجب افزایش مهاجرت مردم از این منطقه خواهد شد.
