خوزه ماریا ازکویاگا، پژوهشگر پسادکتری موسسه ناسا انیشتین و همکار در موسسه کاولی در بخش فیزیک کیهان‌شناسی می‌گوید: «بنابراین ما جرم سیاهچاله‌های مجاور را اندازه‌گیری می‌کنیم و ویژگی‌های آن‌ها را متوجه می‌شویم، سپس به نقاط دورتر نگاه می‌کنیم و می‌بینیم که آن سیاهچاله‌های بعدی ظاهرا چقدر جابه‌جا شده‌اند.» «این معیاری از انبساط جهان را در اختیار شما قرار می‌دهد.»
به گزارش هفت‌گرد، اگر بیشتر روی این روش کار کنیم، این روش می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا اطلاعات بیشتری در مورد کیهان در زمانی که تنها ۱۰ میلیارد سال سن داشت به دست آورند – دوره زمانی که مطالعه درباره آن با روش‌های دیگر دشوار است.
دکتر ازکیاگا گفت: «تقریبا در همان زمان است که ما از ماده تاریک با عنوان نیروی غالب در کیهان، به تسلط انرژی تاریک می‌رسیم و ما بسیار علاقه‌مند به مطالعه درباره این گذار بسیار مهم و حیاتی هستیم.»
نویسندگان می‌گویند مزیت دیگر این روش این است که ما با نبود قطعیت‌های کمتری که به دلیل نقص در دانسته‌های علمی‌مان ایجاد می‌شود روبرو می‌شویم.
دکتر هولز می‌گوید: «این روش با استفاده از داده‌های کل جمعیت سیاهچاله‌ها، می‌تواند خود را کالیبره واسنجی کند و خطاها را مستقیما شناسایی و تصحیح کند». روش‌های دیگر بر درک کنونی ما از فیزیک ستاره‌ها و کهکشان‌ها متکی‌اند، اما اگر جنبه‌هایی از جهان وجود داشته باشد که ما شناختی از آن نداشته باشیم، ممکن است بر اندازه‌گیری‌ها تاثیر شدیدی داشته باشد. در مقابل، این روش تقریبا به‌طور کامل بر نظریه گرانش انیشتین که سازگارتر است متکی است.
محاسبات آینده با در اختیار داشتن داده‌های بیشتری از سیاهچاله‌ها دقیق‌تر خواهند شد. دکتر هولز می‌گوید: «ما ترجیحا به هزاران سیگنال نیاز داریم که باید در چند سال آینده و حتی بیشتر، در یک یا دو دهه آینده به دست آوریم.» «در آن مرحله، این روش، راهکاری فوق‌العاده قدرتمند برای شناخت بیشتر جهان خواهد بود.»
پژوهش «سیگنال‌های طیفی: کیهان‌شناسی از توزیع کامل جرم سیاهچاله‌های دوتایی متراکم» در نشریه «فیزیکال ریویو لترز» (Physical Review Letters) منتشر شده است.