افزایش مهاجرت کادر درمان؛ از جمله پزشکان و پرستاران، موجب نگرانی برخی مسئولان شده است. به‌ویژه آن‌که برخی از این نخبگان مهاجر، تا مدت‌ها جایگزینی نخواهند داشت. شاید همین امر موجب شده برخی مسئولان پیشنهاد دعوت از پزشکان هندی و پاکستانی بدهند؛ درست مانند 60 سال پیش که کشورمان در زمینه پزشکی با مشکل مواجه بود!
پایگاه خبری هفت‌گرد در این خصوص گفت‌وگویی اختصاصی داشته است با مسعود پزشکیان، عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس.
پزشکیان با اشاره به این نکته که مهاجرت فراگیر، تنها مربوط به بخش پزشکی و کادر درمان نمی‌شود، توضیح می‌دهد: باید در نظر داشته باشیم که این مهاجرت‌ها در سایر بخش‌ها هم اتفاق می‌افتد و اساسا نخبگان ما در رشته‌ها و تخصص‌های مختلف در حال خروج از کشور هستند. دلیل این مسئله هم شرایط و وضع موجود کشور است از جمله قوانینی که ما نوشتیم و سقف‌هایی که ما برای درآمد این افراد مشخص کرده‌ایم و نوع برخوردی که با این افراد می‌شود که طبعا متناسب با شأن آنها نیست.
پزشکیان با اشاره به مصوبه شورای انقلاب فرهنگی در رابطه با افزایش ظرفیت پذیرش پزشکی می‌گوید: به نظر من الان مشکل ما تعداد پزشک نیست، مشکل اساسی ما مکانیسم پرداختی است که برای این افراد درست کرده‌ایم! با این مکانیسم پرداخت کمتر کسی حاضر می‌شود برود و در شهرستان کار کند؛ دریافتی این پزشک 10میلیون تومان است که می‌شود 400 دلار. در حالی‌که به محض ورود او به کشور مقصد به او چیزی در حدود 6، 7 هزار دلار داده می‌شود. نه انگی به آنها زده می‌شود و در محیط خوبی زندگی می‌کنند و تا این حد هم از آنها کار کشیده نمی‌شود.
پزشکیان بر «نوع برخورد» دولت با جامعه پزشکی و پرستاری و حتی دانشگاهی و نخبگان تاکید دارد: در کلِ وزارت علوم این مشکل وجود دارد. او معتقد است استاد دانشگاه نخبه‌ای که در مراکز تحقیقاتی و دانش‌بنیان فعال است و محقق محسوب می‌شود، نهایتا 12 میلیون دریافتی دارد، هم تصمیم بر رفتن و مهاجرت دارد. این اتفاق برای کشور ما بسیار خطرناک است.
عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس اشاره می‌کند که امسال ما هیچ ثبت نامی در بخش جراحی قلب نداشته‌ایم. و در حال حاضر مثلا در تبریز یکی از جراحان قلب مهاجرت کرده و دیگری بازنشسته شده و برای اینها ما هیچ جایگزینی نداریم. نتیجه چنین اتفاقی چه می‌شود؟ اگر استادی نباشد، حتی اگر بر تعداد دانشجویان هم اضافه کنیم فایده‌ای ندارد چون آموزش درست و علمی و استانداردی اتفاق نمی‌افتد و تا چند سال بعد پزشکانی وارد جامعه می‌شوند که از نظر علمی مهارت‌های لازم را ندارند. با افزایش ظرفیت مشکل کشور حل نمی‌شود، افزایش باید حتما با کیفیت همراه باشد. نتیجه این می‌شود که مانند سال‌های قبل ناچار می‌شویم بیماران را به خارج بفرستیم.
پزشکیان تاکید می‌کند که باید احترام و شأن مادی و معنوی اساتید در هر رشته‌ای چنان حفظ شود که آنان تمایلی به مهاجرت نداشته باشند. اگر چنین اتفاقی نیفتد، پزشک و استاد و نخبه ما می‌داند که کشورهای دیگر به‌خوبی پذیرای او هستند و برایش فرش قرمز آماده کرده‌اند، پس بار سفر می‌بندد و می‌رود!