غذاهای بلوچی نیز مثل بقیه غذاهای ایرانی‌اند. با توجه به غلبه دامپروری در منطقه عنصر اصلی و محوری غذاهای این منطقه را گوشت تشکیل می دهد. بعد از گوشت این خرماست که برای مردم نقش محوری در تولید خوراکی بازی می‌کند.
به گزارش هفت‌گرد، جالب اینجاست که برخلاف تصور عمومی در دوره کنونی این منطقه محل مناسبی برای کشت برنج است و در مکُران برنج نیز به خوبی کاشته می‌شود. نکته‌ای که برخلاف موقعیت جغرافیایی منطقه در رفتار غذایی مردم بلوچستان می توان دید این است که این مردم خیلی کمتر از چاشنی‌های تند بهره می‌برند. بلوچستان همجوار با کشور پاکستان است و رفت و آمدهای بسیاری به این کشور و همین‌طور کشور هندوستان وجود دارد و رنگ و بویی از غذاهای پاکستانی یا هندی در آن دیده می‌شود.
با هفت‌گرد همراه شوید در این تجربه لذیذ.
1.دیگچه و تنورچه
دیگچه و تنورچه هردو یک غذا هستند و طرز تهیه تنورچه دقیقا به‌مانند دیگچه است، اما همان‌طور که از اسم آن هم مشخص است دیگچه را داخل دیگ و تنورچه را داخل تنور آماده می‌کنند.
این غذای بی‌نظیر را از قطعه‌های بزرگ گوشت گوسفندی به همراه استخوان که با ادویه‌های بلوچی به‌خوبی مزه‌دار شده است، به سیخ‌های مخصوصی از جنس چوب درخت نخل می‌زنند و داخل تنوری که مخصوص این کار است می‌گذارند.
روی تنور را هم با ورقه‌ای فلزی می‌پوشانند و دور آن را کاهگل می‌زنند تا بعد از 45 دقیقه تا 1 ساعت این غذای بی‌نظیر آماده شود.
2.دوغ‌پای (دوگپا)
دوغ پا یک نوع خورش بلوچی به‌حساب می‌آید که مزه‌ای ترش هم دارد اگر از دوغی استفاده شود که ترش است دیگر به آن لیموعمانی اضافه نمی‌کنند. این غذا شباهت زیادی به خورش قیمه دارد که باید به آن دوغ اضافه کرد و سیب‌زمینی هم در کنار آن سرو نمی‌شود.
برای تهیه دوغ پا بلوچی از گوشت گوساله، لپه، رب گوجه‌فرنگی، پیاز و دوغ و به همراه ادویه استفاده می‌شود.
3. خورش ماهی
خورش ماهی یکی از انواع خورش‌های خوشمزه و غذاهای بلوچی مجلسی است که با روش‌های متنوعی تهیه می‌شه، ناروشت ماهی (خورش ماهی) از خورش‌های سنتی بلوچی است. این غذا شباهت زیادی به قلیه‌ماهی خوزستانی‌ها دارد با این تفاوت که مقدار سبزی به کار رفته در آن خیلی کم است و در این غذا از گوجه هم استفاده می‌شود.
4. پلو بریانی
بریانی یا بیریانی (Biryani)، پلوی پرادویه‌ای است که در استان‌های جنوبی کشور مانند سیستان و بلوچستان، هرمزگان و خوزستان طرفداران بسیاری دارد و به‌عنوان یک غذای مجلسی، پای ثابت مجالس عروسی یا عزا است.
پلو بریانی از ترکیب پلو و بریانی درست می‌شود که مواد اولیه‌ای همچون گوشت مرغ، گوشت گوسفند یا گوساله، میگو، ماهی، بز، شتر و غیره با ماست، سبزیجات، سیر، پیاز، زنجبیل و ادویه‌های معطر دارد. نسخه کاملا گیاهی پلو بریانی نیز بدون گوشت و با سبزیجات مختلف مانند سیب‌زمینی، هویج، قارچ و غیره آماده می‌شود.
5.کراهی
کراهی که با نام‌های دیگری مثل کارائی، کارایی و کرایی نیز معروف است، یک نوع کاری بلوچی با سس غلیظ به شمار می‌رود که در تابه گود و ضخیمی به همین نام درست می‌شود. این کاری پرادویه از گوشت (گوشت بره، گوسفند، گوساله، میگو، ماهی یا مرغ)، زنجبیل، سیر، گوجه‌فرنگی، ادویه‌های مختلف از جمله تخم گشنیز، گرام ماسالا، نمک، زیره، پودر چیلی قرمز، زردچوبه و فلفل سیاه و گاهی پیاز تشکیل شده است. کراهی معمولا با نان سیر یا نان روغنی، نان روتی هندی، چاپاتی، پیتا یا برنج، سالاد، چاشنی هندی رایتا و سبزی‌خوردن سرو می‌شود.
6. بَّت ماش
بَّت ماش«batt maash»دیگر خوراک رایج در بلوچ‌های ایران است. این غذا از برنج، ماش، روغن و ادویه‌های معطر تشکیل شده که در اغلب مواد به همراه لیمو بیا ترشی انبه خورده می‌شود. این غذا بیشتر در میان افراد مسن و یا خاص طرف‌دار دارد هم در ماه مبارک رمضان و هم در فصل زمستان بخصوص در هنگام بارش باران بر سر سفره مردمان بلوچ حاضر می‌شود و می‌گویند بهترین زمان برای صرف بتّ ماش زمانی است که باران می‌بارد و همین زمان است که به‌اصطلاح عام آن این خوراک شل می‌چسبد. «بت ماش» به‌خاطر نرمی بیش از حد معمول آن هنگام سحری میل می‌شود. برای تهیه بت ماش، پیاز را در روغن و ادویه سرخ می‌کنند و به آن آب اضافه می‌کنند. در مراحل بعد، ابتدا برنج و سپس ماش کوبیده شده را به این ترکیب اضافه می‌کنند. غذایی که در نهایت به دست می‌آید سوپی مقوی و سالم و مناسب روزهای سرد است. طرز تهیه این غذا تقریبا مثل دمپتخک است که در آن از برنج، ماش و سبزی‌های معطر استفاده می‌شود و در کنار انواع ترشی سرو می‌گردد.
7. پکوره
پکوره غذایی کم‌وبیش شبیه به فلافل است که در مناطق مختلفی طبخ می‌شود، در ایران در استان آبادان نیز این غذا پخته می‌شود.
آرد نخود، آرد گندم، گشنیز، ادویه‌های معطر، روغن و… از مواد اصلی این غذا است و معمولاً سر سفره افطار از آن استفاده می‌شود حضور این غذا بر سر سفره مردم بلوچ از قدمت کمی برخوردار است چرا که دستور پخت آن از کشورهای عربی و پاکستان گرفته شده و به دلیل نبود مواد اولیه آن در روستاها بیشتر در شهرهای بزرگ مورداستفاده قرار می گیرد این مواد با یکدیگر مخلوط می‌شوند، به صورت توپک‌ها کوچک درمی‌آیند و در روغن سرخ می‌شوند و در نهایت همراه با نان سرو می‌شوند.
