آلزایمر یک بیماری مغزی دژنراتیو و در نهایت کشنده، و شایع‌ترین علت زوال عقل است که از هر ۱۰ نفر ۶۵ سال و بالاتر، یک نفر را مبتلا می کند.
به گزارش هفت‌گرد به نقل روابط عمومی انجمن جهانی آلزایمر واقع در بریتانیا: ماه جهانی آلزایمر یک فرصت جهانی برای افزایش آگاهی در مورد زوال عقل، آموزش و تشویق برای حمایت روحی از آن است. روز جهانی آلزایمر در ۲۱ سپتامبر به عنوان سمبل شاخصی از ماه جهانی آلزایمر شناخته می شود. امسال این انجمن تمرکز ویژه‌ای بر پشتیبانی پس از تشخیص زوال عقل دارد؛ ثانیه‌ها و روزهایی که ذهن بیمار و نزدیکانش پر از ابهام و ترس از آینده قرار دارد.
بدیهی است که پس از دریافت تشخیص زوال عقل، پروسه طولانی و گاهی سخت برای این افراد وجود دارد اما با آموزش می‌توان فضایی متشکل از افرادی آگاه در جامعه به وجود آورد که به نوبه خود از فشار تحمیلی بر این بیماران می‌کاهد.
روز جهانی آلزایمر چگونه آغاز شد؟
آلویس آلزایمر، آسیب شناس و محقق، برای اولین بار یک “بیماری غیرمعمول قشر مغز” را توصیف کرد که در سال 1906 در فردی به نام آگوست کشف و ناهنجاری های مغزی این فرد را جدید و قبلاً دیده نشده تشخیص داد.
کریپلین سال ها بعد در کتاب روانپزشکی که در سال 1910 منتشر شد، نام این بیماری را به نام کاشف آن «بیماری آلزایمر» نام گذاری کرد.
انجمن بین‌المللی بیماری آلزایمر در سال 1984 برای افزایش آگاهی و استخراج اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری تاسیس شد. در 21 سپتامبر سال 1994، این سازمان دهمین سالگرد تاسیس خود را جشن گرفت و آن را روز جهانی آلزایمر را اعلام کرد.
چطور نقشی در روز جهانی آلزایمر داشته باشیم؟
روز جهانی آلزایمر یک رویداد مهم است که می‌توانید به صورت فردی یا در محل کار خود در آن شرکت کنید اما اول از همه توجه کنید که این موضوع برای کسانی که خودشان و یا عزیزان آنها را درگیر کرده بسیار حساس است؛ شما باید بتوانید که بدون آسیب زدن به احساسات آنها پشتیبانی و حمایت خود را اعلام کنید.
زندگی یک فرد درگیر آلزایمر به چهار بخش اصلی تقسیم می شود:
زندگی روزانه
توجه و کمک مورد نیاز
سعی در حفظ استقلال
حمایت حقوقی و مالی
افراد جامعه هر کدام وظیفه تامین بخشی از این نیازها را دارند. اما کمک‌هایی است که همه‌ی مردم می توانند در آن شرکت کنند که اولین آن باز نشر اطلاعات مربوط به این افراد است.شما نیز با استفاده از نشر #WorldAlzheimersDay یا #روز جهانی آلزایمر می توانید در بالا رفتن رفاه و امنیت اجتماعی این عزیزان کوشا باشید.
راه دیگری که برای کمک به این قشر آسیب پذیر وجود دارد، شناسایی علائم و تشخیص زودهنگام بیماری در افراد نزدیک به خودمان است تا بتوانیم روند جلوگیری پیشرفت را هرچه سریع تر شروع کنیم؛ از طرفی تشویق برای شرکت در غربالگری های آلزایمر و کمک‌های مالی برای بیماران مستمند می تواند راه خوبی برای ایفای نقش اجتماعی می باشد.
نشانه های اولیه بیماری چیست؟
علائم بیماری به‌تدریج ظاهر می‌شود، بنابراین نمی‌توانی زمان دقیق این مرحله از بیماری را مشخص نمود کاهش حافظه کوتاه‌مدت، مشکلات در تکلم، گم کردن زمان و وقت، گم‌شدن حتی در مکان‌ها و محله‌های آشنا، مشکلات در انتخاب و تصمیم‌گیری‌های ساده، کاهش انگیزه و علاقه در انجام کارها، افسردگی و حتی عصبانیت، کاهش علاقه در فعالیت‌ها و تفریحات معمول. فرد مبتلا به دمانس در به یادآوردن موضوعات مشکلاتی دارد. اگرچه ممکن است این موضوع را بامهارت پنهان کند، توانایی او برای فهمیدن، استدلال کردن و قضاوت صحیح ممکن است لطمه دیده باشد شروع و ادامه این وضعیت بستگی به نوع بیماری و شرایط و عواملی دارد که بعضی از آنها برای محققان شناخته‌شده نیست.
گاهی اوقات بیماری به‌طور ناگهانی شروع می‌شود، به‌طور مثال ممکن است شما بگویید بعد از مدت مشخصی پدر دیگر آن فرد سابق نبود. بعضی اوقات هم شروع تدریجی دارد اعضای خانواده ممکن است در آغاز توجهی به وجود مشکلات نداشته باشند گاهی اوقات ممکن است فرد مبتلا خود اولین فردی باشد که متوجه مشکل شود غالباً شخص مبتلا به دمانس خفیف توانایی توصیف مشکلش را به‌طور واضح دارد. مثلاً می‌گوید مسائل از ذهنم دور می‌شود یا وقتی، شروع به شرح دادن موضوعی می‌کنم، نمی‌توانم لغات مناسب را پیدا کنم…
افراد به مشکلاتشان به شیوه‌های مختلفی پاسخ می‌دهند بعضی از آنها مهارت زیادی در مخفی کردن مشکلشان دارند بعضی‌ها برای کمک به حافظه‌شان از کار‌های روزانه فهرستی تهیه می‌کنند. بعضی‌ها شدیداً انکار می‌کنند که مسئله‌ای وجود دارد یا مشکلاتشان را تقصیر دیگران می‌اندازند. بعضی از آنها که متوجه می‌شوند، حافظه‌شان ضعیف شده افسرده و یا تحریک‌پذیر می‌شود.
به‌طور متوسطه فردی با دمانس خفیف قادر به انجام اکثر کار‌هایی که همیشه انجام می‌داده، هست همانند هر فرد مبتلا به بیماری دیگر قادر به همکاری در درمان خود، تصمیمات خانوادگی، برنامه‌ریزی برای آینده هست. البته باید دقت کرد میزانی از کاهش عملکرد عقلانی در سن سالمندی معمول و طبیعی است.
تعداد زیادی از سالمندان نه‌تن‌ها با کاهش جزئی حافظه مانند فراموش‌کاری بی‌خطر مربوط به سالمندی روبه‌رو می‌شوند و یا حتی یک کاهش جسمی و ذهنی را هم تجربه می‌کنند، اما این فراموش‌کاری و کاهش ذهنی که با توجه به کهولت سن رخ می‌دهد معمولاً در زندگی روزانه اختلال ایجاد نکرده و آنها از کارافتاده و ناتوان نمی‌شوند.