باورهایی که در ذهن ما وجود دارند و این باورها، بر اساس ورودی هایی هستند که باعث شده اند باورهای غلطی نظیر همین ترس ها، در ذهن ما به وجود بیایند.
هفت‌گرد – سال‌هاست که شیوه تربیتی در کشور ما بسیار غلط است، به این شکل که ما به کودکان‌مان هرگز اجازه اشتباه کردن نمی دهیم و ترس از اشتباه و قضاوت شدن در بند بند وجود آن‌ها تا بزرگسالی ریشه می کند و چه بسا تا زمان مرگ.
ریشه همه ترس های ما، در جامعه شرقی ایران ترس از اشتباه و ترس از قضاوت شدن است که منشا اصلی تمام ترس‌های روانی ماست، ما با انتشار مطالب این مقاله سعی کرده‌ایم بگوییم که فضا برای اشتباه هست، دست از کمال گرایی بردارید و از چیزی نترسید بر خلاف فرهنگ و سنت غلطمان که همواره سعی کرده خلافش را یادمان بدهد، فهمیدن این موضوع بسیار مهم است و چالش های خودش را دارد.
یک مطالعه جدید شواهد قوی از دو مدار غیر همپوشانی ارائه کرده است که با هم کار می کنند تا ترس را در مغز ما ایجاد کنند. تیم محققین دریافتند که نورون‌هایی که از مولکولی به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین (CGRP) استفاده میکنند، نقش مهمی در این فرآیند دارند که ترس را در بخش مرکز ترس و در آمیگدال مغز به وجود می‌آورد.
محققان با آزمایش فرضیه خود بر روی موش های اصلاح شده ژنتیکی، دو جمعیت متمایز از این نورونهای CGRP را در ساقه مغز و تالاموس یافتند که به آمیگدال حیوان متصل می‌شوند. نورون های انسانی نیز CGRP را بیان میکنند، بنابراین ممکن است این مدار در شرایطی مانند میگرن، اختلال استرس پس از سانحه و اختلال اوتیسم درگیر باشد.
محققان یک دستگاه کوچک برای تصویربرداری از کلسیم به نام مینیسکوپ در موش‌ها تعبیه کردند که به دانشمندان اجازه می‌دهد تا فعالیت نورون های CGRP را در حالی که موش آزادانه در حال پرسه زدن است، ردیابی کنند. سپس موش‌ها با محرک های تهدید آمیز از جمله یک شوک کوچک، صدای انفجار، شبیه سازی پرواز یک پرنده شکاری و ایجاد بوی روباه با پنبه آغشته به مدفوع این حیوان، مواجه شدند. در این مطالعات دانشمندان فعالیت ۱۶۰ نورون CGRP را ثبت کردند.
محققان دریافتند که بیشتر نورون های CGRP زمانی که موش با صداها، مزه ها، بوها، احساسات و نشانه های بصری تهدید آمیز مواجه می شود، فعالیت خود را افزایش داده و نورون‌ها به شدت به محرک‌های کنترل پاسخ نمی‌دهند.
سونگ هان (Sung Han) عصب بیولوژیست در موسسه مطالعات بیولوژیکی سالک در کالیفرنیا می گوید: مسیر مغزی که ما کشف کردیم مانند یک سیستم هشدار مرکزی عمل می کند. ما هیجان زده بودیم که متوجه شدیم نورون های CGRP توسط نشانه های حسی منفی شامل پنج حواس بینایی، صدا، چشایی، بویایی و لامسه فعال می‌شوند.
با این یافته ها محققان می خواستند تأیید کنند که این نورون های CGRP برای درک تهدید چندحسی مورد نیاز هستند. به عبارت دیگر، نورون های دیگر همان واکنش ترس را ایجاد نمی کردند. بنابراین محققان در موش ها، نورونهای CGRP را خاموش کردند و آزمایش را دوباره انجام دادند تا ببینند آیا حیوانات همچنان همان الگوی رفتار ترس را در پاسخ به محرک های ترسناک نشان می دهند یا خیر.
پژوهشگران دریافتند موش هایی که این نورون ها را خاموش کرده بودند، به طور قابل توجهی کمتر به شوک الکتریکی پا یا صداهای بلند پاسخ می دادند. به گفته دانشمندان، این نتایج نشان می دهد که نورون های CGRPSPFp و CGRPPBel برای میانجیگری پاسخ های رفتاری به مجموعه های مختلف تهدیدات چندحسی مورد نیاز هستند.
محققان نتیجه می گیرند که همگرایی همه این سیگنال های تهدید آمیز در یک ناحیه واحد از مغز، ممکن است به حیوانات کمک کند تصمیم گیری را تسهیل کنند و اگر همین مدار عصبی CGRP در انسان یافت شود، ممکن است به درمان شرایط پزشکی مانند میگرن کمک کند. شرح کامل این پژوهش و یافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی Cell Reports منتشر شده است.