رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران از خروج ۴۰ عضو هیات علمی از این دانشگاه طی ۵ سال اخیر خبر داد و گفت: از دست دادن حتی یک استاد از دانشگاه زیان و آسیب است.
به گزارش هفت گرد، دکتر سیدرضا رییس کرمی در نشست خبری با اصحاب رسانه در پاسخ به سوال ایسنا، مبنی بر وضعیت اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران اظهار کرد: متاسفانه خروج اعضا از دانشگاه‌ها به دانشگاه‌های بزرگ اعم از دانشگاه علوم پزشکی تهران نیز رسیده است؛ اگرچه آمار آن زیاد نیست؛ اما از دست دادن یک استاد نیز زیان محسوب می‌شود.
وی در ادامه تصریح کرد: نیروهایی که به عنوان هیات علمی در دانشگاه‌ها به ویژه دانشگاه علوم پزشکی تهران جذب می‌شوند، از نظر کیفی هزینه‌های زیادی برای آنها صورت گرفته و می‌گیرد؛ بنابراین از دست دادن این نیروها برای دانشگاه بسیار جبران ناپذیر است و ما سرمایه های بزرگی را از دست می دهیم.
رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران خاطرنشان کرد: طی ۵ سال اخیر تعداد ۴۰ نفر از اعضای هیات علمی این دانشگاه را به روش‌هایی اعم از درخواست بازنشستگی زودتر، مهاجرت از کشور و مرخصی‌های بدون حقوق از دست دادیم.
عضو هیات علمی، عنوان کلی برای مدرس دانشگاه است که به مراتب اصلی زیر تقسیم می‌شود:
- مربی آموزشیار و مربی (Instructor)
- استادیار (assistant professor)
- دانشیار (associate professor)
- استاد / استاد تمام (professor/full professor)
تعاریف
مربی، از مراتب علمی دانشگاهی برای اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها و سایر مراکز علمی و پژوهشی است و از نظر بین‌المللی معادل Instructor است. این عنوان به دارندگان مدارک دانشگاهی پایین‌تر از دکتری داده می‌شود.
استادیار، از مراتب علمی دانشگاهی برای اعضای هیات علمی و معمولاً معادل Assistant Professor در سیستم آمریکایی-کانادایی و در برخی سیستم‌های دیگر Lecturer است. در ایران این مرتبه بالاتر از مرتبهٔ مربی و پایین‌تر از مرتبهٔ دانشیاری است.
دانشیار از مراتب علمی دانشگاهی برای اعضای هیات علمی و معادل Associate Professor است. این مرتبه بالاتر از مرتبهٔ استادیاری و پایین‌تر از استادی است. برای رسیدن به این مرتبه، هیئت‌علمی باید بر اساس آیین‌نامهٔ ارتقای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری یا وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، به حداقل امتیاز لازم دست پیدا کند. از فاکتورهای مهم برای رسیدن به مرتبهٔ دانشیاری، امتیاز پژوهشی است که بر اساس تعداد مقاله‌ها، کتاب‌ها و فعالیت‌های تحقیقاتی مشابه ارزیابی می‌شود.
استاد یا پروفسور (به لاتین: Professor) یکی از درجه‌های علمی برای اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی است که بالاترین درجهٔ علمی در بین مدرسان دانشگاه به‌شمار می‌آید.
در ایران
در ایران مطابق با سیستم آموزشی دانشگاهی یک استاد در یک نظام ارتقای سلسله‌مراتبی، بالاتر از درجات آموزشیار و مربی (Instructor)، استادیار (Assistant Professor) و دانشیار (Associate Professor) و پایین‌تر از رتبه استاد ممتاز (Academic tenure) قرار می‌گیرد.
در برخی از موارد به کسانی که رتبه استادی را در دانشگاه دارند، استاد تمام (Full Professor) گفته می‌شود.
همچنین اداره دانشگاه عموماً به عهده اعضای هیئت علمی همان دانشگاه است. عضو هیات علمی وقتی استخدام می‌شود و جایگاه استادیاری را دریافت می‌کند، علاوه بر آموزش باید در بخش‌های پژوهش، اجرایی، فرهنگی و تعامل با دانشجو نیز فعال باشد. در ایران عضو هیات علمی جدید، برای تبدیل وضعیت از پیمانی به رسمی باید ۸۰٪ امتیازات دانشیاری را کسب کند که از طریق راهنمایی دانشجو، ارائهٔ مقالات علمی و پژوهشی و علمی ترویجی، مقالات کنفرانسی، گرنت‌ها، قراردادهای پژوهشی با بیرون از دانشگاه کسب می‌کند. برای بررسی و تشخیص این نکته که آیا در عضو هیات علمی جدیدالاستخدام این شایستگی‌ها استمرار دارد یا نه، قانونگذار طی یک پایش چندین ساله موسوم به دورهٔ پیمانی، ضمن تبیین انتظارات خود برای عضو هیئت علمی جدیدالاستخدام، توان آموزشی و اخلاق و بروندادهای پژوهشی وی را به صورت مستمر و سالیانه رصد و ارزیابی می‌کند.
هیئت علمی در ایران به دو دستهٔ هیات علمی آموزشی و هیات علمی پژوهشی تقسیم‌بندی می‌شود.
عضو هیئت علمی پژوهشی، به‌صورت موظف تدریس انجام نمی‌دهد و به امور پژوهشیِ صِرف می‌پردازد (در پژوهشگاه‌ها بسیار رایج است).
عضو هیئت علمی آموزشی، علاوه بر امور پژوهشی، موظف است ساعاتی در هفته را (بین ۱۰ تا ۱۶ ساعت، بسته به مرتبهٔ علمی و بعضی معیارهای دیگر) به امور آموزشی بپردازد.
همچنین در ایران اعضای هیئت علمی جدید در سال اول به جای ۱۰ واحد موظف، ۶ واحد موظف داده می‌شود؛ برای این‌که بتوانند طرح درس تهیه و آماده کنند؛ ولی در سال دوم ۸ واحد موظف و در سال سوم ۱۰ واحد موظف باید داشته باشند