«دشت لوت» یا «بیابان لوت» که در نزد مردم به دلیل برخی شباهت ها با «دشت کویر» اغلب «کویر لوت» نامیده می شود نخستین دشت بیابانی وسیع در جنوب شرقی ایران و از جمله بیابان های فراگرم و خشک جهان است که در میان سه استان خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان و کرمان گسترده شده است. این دشت حدود ۱۰ درصد از وسعت خاک ایران را دربر گرفته است. بیابان لوت با قرارگیری در قطب حرارتی زمین در سال های ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ به عنوان گرم ترین نقطه ی زمین اندازه گیری شد و در سال ۲۰۰۵ با دمای بالای ۷۰ درجه ی سانتی گراد، رکورد گرم ترین دما در
.کره ی زمین را ثبت کرد
کویر لوت به سه واحد جغرافیایی تقسیم می شود:
۱) لوت شمالی که از عناصر و ناهمواری‌هایی از جنس ریگ، شن و ماسه تشکیل شده است.
۲) لوت مرکزی، شگفت انگیزترین قسمتِ دشت لوت، که یکی از بی نظیرترین پدیده ها در دنیا مانند کلوت‌ها (عوارضی طبیعی با اشکال مختلف که در اثر سازوکار آب و باد و فرسایش زمین پدید آمده‌اند) و همچنین توده ها و تپه های عظیم ماسه ای را در خود پدید آورده است.
۳) لوت جنوبی که غنی ترین پوشش گیاهی این کویر را دارد.
بیابان لوت و سامانه‌ی محیطی آن دارای ارزش های بالفعل و بالقوه ی فراوانی است که شاخص‌ترین پدیده های طبیعی بیابانی را در قالب مجموعه ای بی همتا به نمایش گذاشته است: ناحیه‌ی کلوت ها با داشتن مرتفع ترین یاردانگ‌های دنیا (تشکیل شیارهای طولی و طویل در مناطق صحرایی به ویژه در زمین های سست و نرم در اثر وزش باد)، بلندترین تپه های ماسه ای و نبکاهای جهان (پدیده ای حاصل از تعامل فرسایش باد و پوشش گیاهی به صورت تلی از ماسه با تاجی از پوشش گیاهی)، خندق های عظیم فرسایشی، شبکه های هیدرولوژیک، چاله های زمین ساختی، پدیده های کم نظیر نمکی و دشت های وسیع ریگی (هامادا)، قنات ها، محوطه ها و روستاهای تاریخی، سکونتگاه های تمدن های باستانی در حاشیه‌ی آن و غیره.