امام حسن (ع) به معنای تام کلمه «کریم» است و در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند، آنچنان آیینه داری کرد که سزاوار این اسم اعظم شد.
در شب نیمه ماه رمضان که از بهترین ماه‌های خداست، خانه امیرالمؤمنین و فاطمه علیه السلام میزبان قدوم مولود مبارکی شد که شادی را با خود به خانه وحی آورد و دل این زوج کبریایی را به نورش منور ساخت.
در این شب فرخنده، سبط اکبر پیامبر اکرم (ص) ، حضرت امام حسن علیه السلام چشم به جهان گشود و شهر مدینه را غرق نوری پر شعف و دل‌نواز نمود.
مولودی که «کریم» اهل بیت (ع) خوانده شد نه به بدان جهت که دیگر امامان معصوم از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن باب که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است.
«کرامت»، خصلت تمام خاندان محمد(ص) است؛ اما این ویژگی در ایشان به خاص‌ترین شکل نمود یافته است. به طور مثال، آن حضرت در طول عمر خویش، دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج و سه بار نیز ثروت‌شان را به دو نیم تقسیم کردند و نصف آن را در راه خدا به فقرا بخشیدند.
امام حسن(ع)، تجسم زیبای عقلانیت است، از همین روست که جدش، محمد مصطفی (ص)، او را نمودِ واقعی عقل معرفی کرد و فرمود:« اگر عقل، خود را به صورت مردی نشان دهد، آن مرد، حسن (علیه‌السلام) است.»
نگاه کریمانه کریم اهل بیت (ع) عیدی روزگارتان و میلادش بر همگان فرخنده‌باد.