آخرین بار کی بود که به یک تلفن همگانی مراجعه کردید؟ احتمالا به خاطر نمی‌آوردید. بسیاری از ما مدت‌هاست دیگر تلفن‌های همگانی را در شهر نمی‌بینیم، در حالی که شاید گاهی به دلایل مختلف مانند تمام شدن شارژ گوشی همراه به آنها نیاز پیدا کنیم.
به گزارش هفت‌گرد، تلفن همگانی در کشور ما، برای نسل گذشته، با باجه‌های زرد و نارنجی رنگ، یادآور سکه‌های دوریالی و ایستادن در صف بود. در صفی گاه طولانی برای تماس با یک دوست یا با خانواده. اما رفته رفته با نفوذ تلفن‌های همراه و همگانی شدن آن، کم کم این باجه‌های نوستالژیک از شهرها ناپدید شدند. باجه‌هایی که رفتن به داخل آنها، هم نوعی احساس امنیت به ما می‌داد و هم احساس دلهره و ترس؛ پس از مدت‌ها ایستادن در صف، همین‌که در باجه را می‌بستیم، گویی وارد فضایی می شدیم که فقط به ما تعلق داشت و از همه جهان جدا بود، اما همین فضا همراه بود با دلهره مشغول بودن شماره، خورده شدن سکه توسط دستگاه و دیگرانی که آن بیرون مدام سکه‌های‌شان را به شیشه باجه می‌کوبیدند که زودتر کارمان را تمام کنیم و بیرون بیاییم… همه این حال و هواها البته ارزش خاصی به یک مکالمه می‌داد؛ احساس نوعی پیروزی و سرخوشی پس از عبور از مراحل پیدا کردن سکه دوریالی، ایستادن در صف، خورده نشدن سکه و بالاخره برقرار شدن تماس!
اما خبر جالب اینکه آخرین باجه تلفن همگانی هم از شهر نیویورک در آمریکا کوچ کرد.خانه بعدی این باجه، موزه شهر نیویورک خواهد بود. برای شهروندان در عصر و دوران تلفن‌های هوشمند، این اتفاق، می‌تواند به معنای ورود به عصر جدیدی از ارتباطات باشد. چرا که در شهر نیویورک با کوچ باجه تلفن همگانی، یک امکان خاص برای شهروندان تدارک دیده شده است.
شهردار نیویرک از سال 2014 اقدام به جمع کردن باجه‌های تلفن همگانی کرده، اما البته با تدارک دیدن جایگزین متناسب با فن‌آوری‌های نوین، تا شهروندان تحت شرایط خاص و ضروری، بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. حالا با رفتن آخرین باجه تلفن همگانی از نیویورک، مقامات نیویورک سیتی، خدماتی مانند تماس‌های تلفنی رایگان، وای فای و شارژ دستگاه عرضه می‌کنند.
خدماتی که با حذف باجه‌های تلفن همگانی در کشور ما، نادیده گرفته شده و حالا فقط یاد و خاطره و جای خالی این باجه‌ها در برخی نقاط شهر دیده می‌شود بی‌آنکه امکانات دیگری برای شرایط اضطراری شهروندان، تدارک دیده شده باشد.