نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد ماه دارای آتشفشان‌های متعددی است که دارای منابع آب هستند و روزی می‌توانند در تامین آب شرب مسافران فضایی کمک کنند.
به گزارش هفت‌گرد، محققان دانشگاه کلرادو بولدر بر اساس شبیه‌سازی‌های خود به این نتیجه رسیدند که فوران‌های آتشفشانی میلیارد‌ها سال پیش سطح ماه را با گدازه داغ پوشانده است. در طول سال ها، این گدازه به لکه‌های تیره یا ماریا تبدیل شد که ظاهر آشنای ماه را همانطور که امروز نشاهده می‌کنیم، به ماه می‌بخشد.
در همان زمان، آن فوران‌ها احتمالاً ابر‌هایی از مونوکسیدکربن و بخار آب ایجاد کردند که میلیون‌ها سال پیش به ماه جو نازکی برای کوتاه مدت داد. دانشمندان بر این باورند که این فضای اتمسفری ممکن است باعث شکل گیری یخ روی سطح ماه شده باشد، درست مانند یخ‌هایی که پس از یک شب سرد روی زمین ایجاد می‌شود.
اندرو ویلکوسکی، سرپرست این تیم مطالعاتی در گروه علوم اخترفیزیک و علوم سیاره‌ای این دانشگاه در رابطه با موضوع فوق می‌گوید: ما این پدیده را به‌عنوان یخبندان روی ماه تصور می‌کنیم که در طول زمان ایجاد می‌شود.
شبیه‌سازی‌های این تیم نشان می‌دهد: آب و هوای قمر زمین بین دو تا چهار میلیارد سال پیش بسیار شبیه هاوایی بوده است. ده‌ها هزار آتشفشان در امتداد سطح فوران می‌کردند، البته این انفجار‌ها بسیار بزرگتر از آتش فشان‌های زمین بودند.
پل هاین یکی از اعضای این تیم مطالعاتی درمورد موضوع فوق می‌گوید: تقریباً تمام فوران‌های روی زمین در برابر آتش فشان‌های ماه، کوچک محسوب می‌شوند.
شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهد چگونه این گاز‌های آتشفشانی ممکن است در اطراف تنها قمر زمین چرخیده و چه مقدار از آن به فضا فرار کرده باشد. با وجود داشتن جو نازک، محققان تخمین می‌زنند که ۴۱ درصد از آب ناشی از آتشفشان‌ها به شکل یخ در سطح ماه متراکم شده است.
ویلکوسکی در این رابطه می‌افزاید: مطالعات ما نشان می‌دهد زمان زیادی برای تشکیل یخ در ماه وجود داشت. محاسبات تخمین می‌زند که میلیارد‌ها لیتر آب آتشفشانی در طول دوره آتشفشانی ماه به یخ تبدیل شده است. نویسندگان مطالعه بر این باورند که بسیاری از این یخ‌ها یخ هنوز وجود دارد، البته این یخ اکنون زیر چندین متر خاک و غبار ماه گیر افتاده است و ما واقعاً باید به دنبال آن باشیم.
هایندر می‌افزاید: این امکان وجود دارد که در ۵ یا ۱۰ متری زیر سطح ماه، صفحات بزرگ یخی وجود داشته باشد.
شرح کامل این پژوهش و یافته‌های آن در آخرین شماره مجله تخصصی علوم سیاره‌ای (Planetary Science Journal) منتشر شده است.