تکنیک عجیب عکاسی از کودک و مادر در دوره ویکتوریایی

حضور پنهانی مادران در عکس‌های نوزادان عصر ویکتوریایی، برای ما که امروز به‌راحتی با دوربین‌های دیجیتال عکس می‌گیریم، خنده‌دار و هم‌زمان ترسناک به نظر می‌رسد. اما با دوربین‌های قرن نوزدهمی که مدت زمان نوردهی طولانی داشتند، احتمالا بهترین از این نمی‌شد از نوزادانی که هم یک‌ جا بند نمی‌شوند و هم نیاز به مراقبت دارند، عکس گرفت.

به گزارش هفت‌گرد، با زمان نوردهی طولانی، مادران دوره ویکتوریایی (دوره سلطنت ۶۴ سال ملکه ویکتوریا بر بریتانیا که از سال ۱۸۳۷ آغاز می‌شود) که می‌خواستند عکس پرتره‌ای از فرزندان خود داشته باشند، مجبور بودند کارهای عجیبی بکنند.

داگرئوتایپ نخستین روش موفق در ثبت عکس‌های دائمی و استفاده تجاری از عکاسی است. در این روش، که اختراع لوئی داگر در سال ۱۸۳۷ است، برای ثبت تصویر، نیاز به نوردهی طولانی از ده‌ها ثانیه تا چند دقیقه بود. از دهه ۱۸۴۰ به بعد، مادرانی که می‌خواستند از فرزند خردسال خود عکسی ثبت کنند، باید می‌توانستند کودکشان را مدت زمانی مناسب، ثابت نگه دارند، در عین حال خودشان در عکس دیده نشوند.

مادر و گاه پدر یا پرستار کودک باید خود را به شکل صندلی، کاناپه و پرده درمی‌آوردند تا هم در عکس تا جای ممکن پنهان شوند و هم بچه را ثابت نگه دارند. گاهی هم طوری می‌ایستادند که تصویرشان به راحتی قابل بریدن باشد و برای همین قسمتی از دست‌شان در عکس دیده می‌شد. آن‌هایی که تمایل داشتند عکس تمیزتر از کار دربیاید، روش اول را انتخاب می کردند.

علاقه به عکس‌های «مادر مخفی» یا «مادر پنهان» در دهه ۲۰۱۰، افزایش یافت که می‌توان گفت تا حدودی ناشی از ظهور اینترنت و راحتی دسترسی و به اشتراک‌گذاری تصاویر بود. مجموعه‌دارها به سراغ این عکس‌ها رفتند و موزه‌هایی چون موزه هنر پالمر مجموعه‌هایی از این عکس‌ها را به نمایش گذاشتند.

 لیندا فرنگی ناگلر، در کتابی تعدادی از این عکس‌ها را جمع‌آوری کرده است. عکس‌هایی که ممکن است خنده‌دار، و در عین حال ناراحت‌کننده و تکان‌دهنده باشند. اگر بدانیم برای مادرانی که در آن دوره زندگی می‌کردند و گاه فرزندشان را به دلیل بیماری خیلی زود از دست می‌دادند و چنین عکسی تنها یادگارشان می‌شد، ماجرا غم‌انگیزتر هم می‌شود.