دمایی که احساس می‌شود بالاتر از دمایی است که هواشناسی می‌گوید
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که اندازه‌گیری «نمایه گرما»، یعنی معیاری که هواشناسان برای نشان دادن احساس گرما محاسبه میکنند، پایین‌تر از دمایی است که مردم در داغ ترین روزها احساس میکنند.
به گزارش هفت‌گرد، دانشمندان تغییرات اقلیمی، از جمله دانشمندانی از دانشگاه «یوسی» (UC) برکلی کالیفرنیا در ایالات متحده، می‌گویند دمای ظاهری که افراد حس میکنند، گاهی اوقات تا بیش از ۲۰ درجه فارنهایت کمتر اعلام می‌شود.
انسان‌ها از طریق تعریق و نیز گرگرفتگی، خود را با دمای گرم سازگار میکنند. این فرایندی طبیعی است که در آن خون به مویرگ‌های نزدیک به پوست هدایت می‌شود تا گرما را دفع کند.
دانشمندان می‌گویند نمایه گرما معیاری است برای اینکه نشان دهد بدن ما در مواقعی که رطوبت هوا بالا است و تعریق در خنک کردن ما موثر نیست، چگونه در برابر گرما واکنش نشان می‌دهد.
دانشمندان می‌گویند اگرچه این معیار در حکم شاخصی برای احساس آسایش افراد پذیرفته شده است، در عین حال این شاخص برای بسیاری از شرایط غیرعادی، که اکنون به دلیل تغییرات اقلیمی به‌صورت فزاینده‌ای متداول و عادی شده‌اند، تعریف‌نشده باقی مانده است.
آن‌ها می‌گویند زمانی که افراد آن‌قدر تعریق داشته باشند که روی پوست آن‌ها عرق جمع شود، دقت شاخص آسایش حرارتی افراد با استفاده از این معیار خراب می‌شود.
این یافته‌ها که اخیرا در مجله «اینوایرمنت ریسرچ لترز» (Environment Research Letters) منتشر شده است، برای افرادی که از امواج گرما صدمه می‌بینند، کاربست‌هایی در بر دارد.
پژوهشگران هشدار می‌دهند که اگر شاخص گرما بالا باشد، بدن انسان طی موج‌های گرمایی بیش از آنچه مسئولان بهداشت و سلامت عمومی اغلب تصور میکنند، تحت فشار قرار می‌گیرد.
به گفته دانشمندان، شاخص گرمای بالای ۱۰۳ درجه فارنهایت ممکن است خطرناک باشد، و بالای ۱۲۵ ممکن است بسیار خطرناک باشد.
این پژوهش جدید برای نمایش دقیق دمای ظاهری، مدل قدیمی را در محدوده‌هایی فراتر از آنچه پیش‌تر محاسبه شده بود، بسط و گسترش داد.
دیوید رامپس، استاد علوم زمین و سیاره‌شناسی دانشگاه کالیفرنیا برکلی، گفت: «شاخص گرمایی که خدمات هواشناسی ملی در اختیار شما قرار می‌دهد، بیشتر اوقات دقیقا مقدار درستی است. آن‌ها فقط در این موارد حاد و غیرعادی رقم اشتباهی به دست می‌آورند.»
دکتر رامپس، از نویسندگان این مقاله، گفت: «جایی که این موضوع دارای اهمیت می‌شود این است که افراد شروع به برقراری پیوند بین شاخص گرما و حالت‌های فیزیولوژیکی میکنند و آن موقع متوجه می‌شوند که اوه، تحت فشار شدید جریان خون در پوست‌شان قرار دارند؛ جایی که بدن دارد به مرزی می‌رسد که ترفندهای جبرانی در مقابله با این نوع گرما و رطوبت را از دست می‌دهد. بنابراین، بیشتر از آنچه پیش‌تر فکر می‌کردیم، به آن مرز نزدیک شده‌ایم.»
در این پژوهش جدید، دانشمندان برای ۱۰۰ موج گرمایی که بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۲۰۲۰ رخ داده‌اند، نمایه گرمایی گسترده‌تر را به کار گرفتند.
آن‌ها دریافتند که در آن دوره زمانی در ایالات متحده آمریکا، هفت مورد از ۱۰ مورد موج گرمایی که از لحاظ فیزیولوژیکی تنش‌زا بوده‌اند، نه آن‌طور که هواشناسان فرض می‌کردند در جنوب شرقی، بلکه در غرب میانه- بیشتر در ایلینویز، آیووا، و میسوری‌ـ رخ داده است.
دانشمندان با ذکر مثالی از یکی از نتایج حاصل از این پژوهش، می‌گویند حداکثر شاخص گرمای گزارش‌شده در طول موج گرمای ژوییه ۱۹۹۵ در شیکاگو که به مرگ دست‌کم ۴۶۵ نفر منجر شد، ۱۳۵ درجه فارنهایت (۵۷ درجه سانتیگراد) بود، در حالی که در واقع ۱۵۴ درجه فارنهایت (۶۷ درجه سانتیگراد) حس می‌شد.
پزشکان می گویند که معمولا زمانی که دمای پوست به ۹۸.۶ درجه فارنهایت (۳۷ درجه سانتیگراد) افزایش می‌یابد، بدن به‌آرامی دچار اختلال می‌شود.
پس از این مرحله، دمای مرکزی بدن شروع به افزایش می‌کند، در حالی که حداکثر دمای مرکزی پایدار بدن حدود ۱۰۷ درجه فارنهایت است (۴۱ درجه سانتیگراد) – آستانه مرگ در اثر گرما.
دانشمندان می‌گویند این آستانه برای سالم‌ترین افراد، هنگامی است که شاخص گرمایی به ۲۰۰ درجه فارنهایت (۹۳ درجه سانتیگراد) می‌رسد.
اگرچه شاخص گرمای گزارش‌شده در آن زمان در فرودگاه میدوی شیکاگو با دمای ۱۲۴ درجه فارنهایت (۵۱ درجه سانتیگراد)، تنها ۹۰ درصد افزایش در جریان خون پوست را نشان می‌دهد، بر اساس این پژوهش جدید، افرادی که در سایه بوده‌اند، برای سازگاری با دما و رطوبت بسیار بالا از طریق گرگرفتگی، جریان خون پوست‌شان ۱۷۰ درصد بالاتر از حد معمول بود.
دکتر رامپس گفت: «هدایت خون به سمت پوست، سیستم بدن را تحت فشار می‌گذارد، زیرا خونی را که در غیر این صورت به اندام‌های داخلی فرستاده می‌شد، می‌کشید و آن را به پوست می‌فرستید تا دمای پوست را بالا ببرد. محاسبه تقریبی که خدمات هواشناسی ملی ایالات متحده آمریکا (NWS) به کار می‌گیرد و کاربرد گسترده‌ای دارد، خطرات امواج گرمای شدید برای سلامتی انسان‌ها را ناخواسته کم‌اهمیت جلوه می‌دهد.»
او افزود: «اما اکنون این مدل از تنظیم حرارت انسانی را در دست داریم که در این شرایط کار می‌کند. معنای آن در واقع برای زیست‌پذیری آینده ایالات متحده و به‌طور کلی برای خود سیاره، چیست؟ داریم به چیزهای هراس‌آوری نگاه می کنیم.»
