فضاپیمای «لوسی» در ماموریت کمک گرانشی زمین از کنار هزاران جرم آسمانی عبور می‌کند

فضاپیمای «لوسی» متعلق به اداره ملی فضا و هوانوردی آمریکا «ناسا» امروز (یکشنبه ۱۶ اکتبر ) در قالب اولین ماموریت از سه ماموریت کمک گرانشی از کنار زمین عبور می‌کند.

به گزارش هفت‌گرد از تارنمای سای تک دیلی، لوسی در جریان این مانور از فاصله ۲۱۹ مایلی سیاره زمین (پایین‌تر از ایستگاه فضایی بین‌المللی) عبور و از میان ابری متشکل از حدود ۶۲۰۰ ماهواره دور زمین پرواز می کند. در حالی که لوسی خود را برای پرواز از کنار زمین آماده می کند، مهندسان این ماموریت فضایی به طور مداوم این فضاپیما را زیر نظر دارند.

در این ماموریت اجازه داده می شود تا این فضاپیما با استفاده از گرانش زمین مقداری از انرژی مداری را به دست آورد و خود را در مسیر به سمت سیارک‌های تروجان مشتری (Jupiter Trojan) قرار دهد اما این همه موارد ماموریت نیست که مهندسان دنبال می‌کنند.

آنها باید مراقب بیش از ۴۷ هزار ماهواره، ضایعات فضایی و سایر اجسام و اجرامی باشند که در حال چرخش به دور سیاره زمین هستند. احتمال برخورد لوسی با یکی از این اجسام یک در ۱۰ هزار است و مهندسان این ماموریت فضایی باید مسیر حرکت فضاپیما را با دقت تنظیم کنند.

لوسی که یک سال پیش( ۱۶ اکتبر سال ۲۰۲۱ ) پرتاب شده است در یک مسافرت ۱۲ ساله برای مطالعه و بررسی سیارک‌های تروجان (Trojan) بسر می‌برد.

این سیارک‌ها که توسط ماکس ولف عکاس فضایی آلمانی در سال ۱۹۰۶ کشف شدند در مدارهایی در پیرامون خورشید در فاصله‌ای مشابه سیاره مشتری قرار دارند.

لوسی اولین فضاپیمایی است که از این بقایای مربوط به زمان‌های اولیه تشکیل منظومه شمسی بازدید می کند. یافته‌های این ماموریت به دانشمندان کمک خواهد کرد تا نظریه‌های خود درباره نحوه تشکیل سیارات در ۴.۵ میلیارد سال پیش را صیقل دهند اما لوسی تا زمان رسیدن به تروجان‌ها در سال ۲۰۲۷ راه درازی در پیش دارد و ماموریت امروز کمک گرانشی یکی از سه ماموریتی است که به این فضاپیما کمک خواهد کرد تا ماموریت خود را به اعماق فضا شروع کند.

به گزارش هفت‌گرد گرانش یاری، روشی برای شتاب دهی یا تغییر جهت فضاپیما در یک مسیر میان سیاره ای ( interplanetary trajectory ) با استفاده از میدان گرانی جسم سیاره ای و همچنین کمک جاذبه در مدار یک فضاپیمای تحقیقاتی است.

فضاپیمای تحقیقاتی برای عبور از نزدیکی یک سیاره پرتاب می شود. جاذبه آن سیاره ممکن است فضاپیمای تحقیقاتی را به طرف خود کشیده و سرعت آن را بالا ببرد. کمک جاذبه به یک فضاپیمای تحقیقاتی اجازه می دهد که به هنگام تغییر دادن مسیر از سوخت کمتری استفاده کند.